Πόσο “μακριά” είναι η Αίγυπτος;
Φαίνεται πως εδώ η ιδεολογία και οι προτεραιότητες των αφεντικών επηρεάζουν τη μνήμη και τις “αποστάσεις” μας. Η αιγυπτιακή εξέγερση του 2011 ενάντια στο καθεστώς Μουμπάρακ, που συγκίνησε και ενέπνευσε τα κινήματα στην Ευρώπη θεωρείται “μακρινό” παρελθόν: πόσο μάλλον όταν τα ελληνικά αφεντικά μας κάνουν πλεον χρυσές δουλειές με την άγρια δικτατορία της Αιγύπτου.
Στην επέτειο της εξέγερσης, ημέρα εκλογών εδώ, οι δολοφονίες από το καθεστώς 17 διαδηλωτών στις εκδηλώσεις μνήμης στην Αίγυπτο δεν καταδικάστηκαν και δεν ξεσήκωσαν ακόμα εμάς τους πρώην αλληλέγγυους στην Ελλάδα. Θα περίμενε κανείς πως η εικόνα της εν ψυχρώ δολοφονίας της αριστερής (σοσιαλίστριας) αγωνίστριας Shaimaa al-Sabbagh θα έπρεπε τουλάχιστον να συγκινεί όποιον στέκεται αλληλέγγυος σε αγωνιζόμενους ανθρώπους, παντού στον κόσμο. Η διαδηλώτρια, μία από τους 17 νεκρούς, δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια της επίθεσης αστυνομικών, ενώ πήγαινε να αφήσει λουλούδια στην πλατεία Ταχρίρ. Την πλατεία του Καϊρου που έγινε παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης όταν οι αιγύπτιοι και οι αιγύπτιες αγωνίστηκαν, και αρκετοί δολοφονήθηκαν το 2011. Μετά το 2011 ο αιγυπτιακός λαός επιχείρησε να αμφισβητήσει με κινήματα και την εκλεγμένη κυβέρνηση, ο στρατός όμως περίμενε στη γωνία. Το 2013 έγινε δικτατορία: και ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης των Μουσουλμάνων Αδερφών και καταστολή των όποιων ελπιδοφόρων αντιπολιτευτικών κινημάτων. Ζόφος.
Τώρα το καθεστώς αθωώνει τον Μουμπάρακ για τις δολοφονίες του 2011, ενώ έχει βγάλει αποφάσεις ρεκόρ, όπως το ανεπανάληπτο δικαστικό προηγούμενο 500 αποφάσεων για εκτέλεση σε θάνατο μόνο σε μια μέρα! (η απόφαση – παρωδία δίκης αφορούσε μουσουλμάνους που μετά τη δικτατορία επιτέθηκαν και σκότωσαν σε διαδηλώσεις στρατιώτες και οπαδούς της αντιπολίτευσης)
Στα παραμύθια οι δημοκρατικές ευρωπαϊκές χώρες δεν συνεργάζονται με δικτατορίες. Στην πραγματική ζωή ο ελληνικός τύπος γιορτάζει από το 2013 τις αναπτυξιακές συμφωνίες με την αιμοσταγή δικτατορία: συμφωνίες για την ΑΟΖ και επενδύσεις του ελληνικού κεφαλαίου στην Αίγυπτο. Ο Βενιζέλος, ως υπουργός εξωτερικών και πολιτικός πλασιέ, ήταν από τους πρώτους που έσπευσαν να επισκεφτούν και να νομιμοποιήσουν τη δικτατορία, ενώ μας πρότεινε μάλιστα να μην έχουμε και δημοκρατικές ιδεοληψίες κρίνοντας με τα δικά μας πολιτισμικά πρότυπα τη δικτατορία! Ακόμα και κομμάτια της αριστεράς θεώρησαν τη δικτατορία ως μια προοδευτική διαδικασία, αφού “έπεσαν” οι “κακοί” (δημοκρατικά εκλεγμένοι) Μουσουλμάνοι Αδερφοί…
Την ίδια στιγμή, οι αιγύπτιοι φυγάδες από την δικτατορία δεν αναγνωρίζονται ως πολιτικοί πρόσφυγες στην Ελλάδα και απελαύνονται με διμερείς συμφωνίες της Ελλάδας με την δικτατορία. Τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου νομιμοποιούν, λοιπόν, τη δικτατορία, το εμφύλιο χάος και τις δολοφονίες στην Αίγυπτο. Ευθύνη για τα εγκλήματα και τη νομιμοποίηση της δικτατορίας στην Αίγυπτο έχουμε όλοι. Όχι μόνο ο τύπος και το πολιτικό προσωπικό των αφεντικών που δουλειά τους είναι να κάνουν μπίζνες με μακελάρηδες, αλλά και οι όσοι ανάμεσα μας κάποτε έκαναν την πλατεία Ταχρίρ πολιτικό σύνθημα και τώρα σιωπούν.