Μήνας: Νοέμβριος 2014

«Ασφυξία για μια ανάσα ελευθερίας»

Δύο διαφορετικές και όμως τόσο όμοιες μεταξύ τους απεργίες πείνας βρίσκονται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή δύο ανθρώπων που διεκδικούν εκπαιδευτικές άδειες για να σπουδάσουν. Πρόκειται για τον Ηρακλή Κωστάρη και τον Νίκο Ρωμανό.

Ο Ηρακλής Κωστάρης είναι καταδικασμένος από το 2002 για την υπόθεση της 17Ν σε ισόβια κάθειρξη και από το 2011 σπουδάζει στο ΤΕΙ Πειραιά παίρνοντας εκπαιδευτικές άδειες, όπως προβλέπει ο σωφρονιστικός κώδικας. Από τον Ιανουάριο του 2014 του απαγορεύτηκε το δικαίωμα στην άδεια, παρόλο που ποτέ δεν έχει παραβιάσει κάποιον όρο. Τώρα, έχει χάσει ήδη ένα εξάμηνο και, αν δεν του παρασχεθεί άλλη άδεια, θα χαθεί όλη η προσπάθεια που έχει κάνει, καθώς με τις νέες ρυθμίσεις για τα πανεπιστήμια διαγράφονται οι φοιτητές που δεν έχουν ολοκληρώσει εγκαίρως τις σπουδές τους. Αυτή τη στιγμή έχει μεταφερθεί στο νοσοκομείο σε ιδιαίτερα κρίσιμη κατάσταση και απειλείται με μη αναστρέψιμες ζημιές, καθώς βρίσκεται ένα μήνα σε απεργία πείνας (από τις 28/10) και έχει χάσει το 17% του βάρους του.

Ο Νίκος Ρωμανός καταδικάστηκε το 2013 σε 16 χρόνια κάθειρξη για ληστεία. Κακοποιήθηκε κατά την ανάκριση και συνδέθηκε από την αστυνομία με τρομοκρατική οργάνωση – κατηγορία που δεν δέχτηκε ούτε ο εισαγγελέας. Μέσα από τη φυλακή έδωσε εξετάσεις και πέρασε στο ΤΕΙ Αθήνας. Μάλιστα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο υπουργός Δικαιοσύνης, θέλησαν να απονείμουν επαίνους και χρηματικά έπαθλα σε αυτόν και άλλους τρεις επιτυχόντες από τις φυλακές. Ο Νίκος Ρωμανός αρνήθηκε τη βράβευση, αναφέροντας ότι αν «προχωρούσε στη συγκεκριμένη ενέργεια θα ερχόταν σε αντίθεση με τις αξίες που πρεσβεύει». Μάλιστα σε μια δημόσια επίδειξη μεγαλοψυχίας, ο Παπούλιας υποσχέθηκε ότι θα βοηθήσει τους κρατούμενους φοιτητές με ό,τι δυσκολίες συναντήσουν στις σπουδές τους. Εκπαιδευτικές άδειες φυσικά δεν δόθηκαν και από τις 10/11 ο Νίκος Ρωμανός βρίσκεται σε απεργία πείνας. Έχει ήδη μεταφερθεί σε νοσοκομείο, όπου οι γιατροί προσπάθησαν -ανεπιτυχώς- να του χορηγήσουν ορό παρά τη θέλησή του.

Από αρκετά «τηλεπαράθυρα» και φυλλάδες διαμόρφωσης γνώμης διαχέεται και επαναλαμβάνεται από συμπολίτες μας η άποψη ότι, «καλά να πάθουν, αφού εγκλημάτησαν τι θέλουν τώρα», και «να εκτίσουν την ποινή τους, μας θέλουν και σπουδές», και άλλα απαξιωτικά.

Ο εγκλεισμός στη φυλακή υποτίθεται ότι γίνεται για λόγους σωφρονισμού και όχι τιμωρίας. Με άλλα λόγια, το κράτος ισχυρίζεται πως ενδιαφέρεται για την ομαλή επανένταξη των κρατουμένων στην κοινωνία. Σ’ αυτό το πνεύμα έχουν θεσπιστεί και οι αντίστοιχοι νόμοι (βλ. Σωφρονιστικός Κώδικας, ΦΕΚ Α’ 291/24.12.1999), με ρητή αναφορά στην εκπαίδευση των κρατουμένων, ορίζοντας ότι στόχος της είναι η «απόκτηση ή συμπλήρωση της εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων, καθώς και η επαγγελματική κατάρτισή τους». Για παράδειγμα, «η πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι υποχρεωτική για τους νεαρούς κρατούμενους», και προβλέπεται η δημιουργία μονοθέσιων δημοτικών σχολείων εντός των «σωφρονιστικών καταστημάτων». Έτσι, σε διατάξεις του νόμου αναφέρονται οι όροι και οι προϋποθέσεις προκειμένου να διευκολύνονται οι κρατούμενοι που επιθυμούν να σπουδάσουν.

Στην πραγματικότητα όμως το κράτος δεν ενδιαφέρεται για τον σωφρονισμό, ούτε καν την τήρηση των όποιων νόμων του. Παρανομεί τόσο εξόφθαλμα επειδή θεωρεί ότι έχει τη δύναμη να το κάνει.

Όμως η δύναμή του στηρίζεται σε μια ψευδαίσθηση: στην ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας που αυτοεπιβεβαιώνεται όσο περισσότερο γίνεται πιστευτή. Αυτή την ψευδαίσθηση καταρρίπτει μέσα από τη φυλακή ο Κωστάρης και ο Ρωμανός με έναν τρόπο τόσο καθολικό που χτυπά στα θεμέλια του κράτους: «θα διεκδικήσω αυτό το αίτημα με οδόφραγμα το σώμα μου».

Τα παραπάνω εντάσσονται στη γενικότερη σκλήρυνση του καθεστώτος στις φυλακές και στην καταπάτηση των δικαιωμάτων όλων των κρατουμένων. Η αλληλεγγύη στον αγώνα των δύο απεργών, για την ισότητα και το σεβασμό στα δικαιώματα, είναι επιπλέον οδόφραγμα που θωρακίζει αυτό των ανθρώπινων σωμάτων που εξαντλούνται καθημερινά στην απεργία πείνας. Αν και, από τη φυλακή, ο απεργός πείνας Νίκος Ρωμανός, προτείνει και μια άλλη ερμηνεία:

«ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ»

Κατάληψη Rosa Nera

συμμετοχή στην Πορεία των κινημάτων της πόλης

17 Νοέμβρη, ώρα 18:00, Πλατεία Αγοράς.

 

“Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα και της λογικής του να επενδύει κανείς όλη του την αντίσταση, το λόγο και την οργάνωσή του μόνο στην πολιτική  βιτρίνα του συστήματος. Δηλαδή, να στοχεύει στην ανακατανομή της πολιτικής διαμεσολάβησης ανάμεσα στις αριστερές και δεξιές εθνικιστικές μαριονέτες της βουλής. Εμείς παλεύουμε ενάντια στο κεφάλαιο και για το τέλος της σχέσης  αφεντικού – εργάτη και όχι για να αλλάξουν οι κυβερνήσεις ή για  να γίνουν τα πράγματα όπως πριν. (….)

Διαφορετικά κινδυνεύουμε να γίνουμε κομπάρσοι σε νταλαβέρια, πολιτικούς μετασχηματισμούς και θεάματα που κανονίζονται από το κράτος των αφεντικών και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς των εκμεταλλευτών (.…) Για να νικήσουμε τα αφεντικά, μας χρειάζεται η ενότητα, η ταξική αλληλεγγύη, ο αγώνας για την κατάκτηση της φιλίας ανάμεσα μας. Αλλιώς ο ρατσισμός θα ρίξει και άλλο τα μεροκάματα, και ο εθνικισμός θα φέρει φασισμό και νέους πολέμους.”

Αυτά γράφαμε το Νοέμβριο του 2011. Το Νοέμβριο του 2014, η εκτίμηση αυτή γύρω από κάποια από τα αίτια της υποτίμησης της εργασίας και την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής από τις ντόπιες εργοδοτικές ενώσεις, τους συμμάχους τους και το πολιτικό τους προσωπικό συνεχίζει να ισχύει. Ο εθνικιστικός λόγος, όπου αφεντικά και εργάτριες/ εργάτες μετατρέπονται σε “φίλους” για το καλό της πατρίδας (δηλαδή των ντόπιων αφεντικών), έπαιξε τον ιδεολογικό του ρόλο του στην εκλογική άνοδο των φασιστών, την επίθεση στα δικαιωμάτα και το σύνολο των κατακτήσεων των εργατικών και κοινωνικών αγώνων δεκαετιών, τις ρατσιστικές επιθέσεις και τις κρατικές δολοφονίες προσφύγων, την ανοχή στη συνέχιση της συμμετοχής του ελληνικού στρατού σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους που γέννησαν περισσότερη φτώχεια, θάνατο και προσφυγιά στη “γειτονιά” μας.

Απέναντι στις πρόσφατες πολιτικές/ οικονομικές αλλαγές των κοινωνικών σχέσεων προς όφελος του κεφαλαίου προτείνουμε τους επίμονους κοινούς αγώνες όλων των εκμεταλλευομένων, ντόπιων και μεταναστών, αγώνες αντι-ιεραρχικούς, αδιαμεσολάβητους και οργανωμένους μέσα από την ενότητα της βάσης όλων των καταπιεσμένων. Απέναντι στο πολιτικό και το στρατιωτικό προσωπικό των μεγάλων και των μικρών αφεντικών που δουλεύουν πυρετωδώς για να μας διαλύσουν, οφείλουμε να οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας γνωρίζοντας ότι τα πράγματα δε θα αλλάξουν σύντομα προς το καλύτερο – αλλά θα τα αλλάξουμε. Οι αγώνες και οι αξίες της αλληλοβοήθειας, της αντίστασης και της αυτο-οργάνωσης, όπως αναδύονται καθημερινά από τις συναντήσεις, τις συνελεύσεις, τις πορείες και τις συγκρούσεις των κινημάτων ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, ας γίνουν η βάση κοινών αυτόνομων και ενωτικών ταξικών αγώνων, ικανών να χτίσουν σταθερές δομές και σχέσεις ενάντια στο σύγχρονο καπιταλιστικό/ ρατσιστικό ζόφο.

Μόλις πρόσφατα, οι φασίστες και οι εθνικιστές, διαχρονικοί λακέδες των αφεντικών, με την συνεχή κάλυψη της ρατσιστικής ελληνικής αστυνομίας, υποστηρίχτηκαν από το κράτος ώστε να αλωνίζουν, να μαχαιρώνουν και να τρομοκρατούν. Μεγάλα κομμάτια της εκλογικής βάσης κυρίως της ελληνικής δεξιάς θεώρησαν ότι ήταν ασφαλές να ξαναρχίσουν τους ύμνους προς τα ινδάλματα τους, τον Χίτλερ, τον Παπαδόπουλο, το Μουσολίνι, το Μεταξά και άλλους φασίστες από το σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Ο μαχητικός αντιφασιστικός αγώνας κάποιων υπέροχων μειοψηφιών στάθηκε εναντίον τους. Αποκορύφωμα στάθηκε η στάση του ράπερ Πάυλου Φύσσα, ο οποίος έκανε οδόφραγμα το σώμα του για να προστατέψει τη στοχοποιημένη παρέα του ενάντια στα τάγματα εφόδου των νεοναζί, που δρούσαν με την ανοχή και την κάλυψη των μπάτσων στο Κερατσίνι.

Δυστυχώς, όπως και στην περίπτωση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έπρεπε να δολοφονηθεί ένας “δικός μας” για να θορυβηθεί η κοινωνία. Σε αυτό το βούρκο της συνενοχής, η οργή και τα δάκρυα είναι δυστυχώς πολύ πιο μετρημένα όταν δολοφονούνται μετανάστες και πρόσφυγες από το κράτος και το παρακράτος. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να μάζεψει στη φυλακή κάποιους από τους χρυσαυγίτες λακέδες της ηγεσίας των νεοναζί, δεν θα ήταν πια τόσο χρήσιμοι, και άλλωστε η κατάσταση “μύριζε” Δεκέμβρη. Η εκτέλεση των δύο νεοναζί τραμπούκων στο Νέο Ηράκλειο “μάζεψε” οριστικά την ένταση και τον κύκλο των κοινωνικών συγκρούσεων που πήγαινε να ανοίξει, καθώς το κίνημα δεν τη θεώρησε ενέργεια υποστήριξης των διαδικασιών του. Έτσι, η χρυσή αυγή φεύγει αργά αλλά σταθερά, ο ελληνικός φασισμός όμως μένει με τις ρατσιστικές επιθέσεις και δολοφονίες που συνεπάγεται. Υπάρχουμε όμως και εμείς.

Στις 17 Νοέμβρη κατεβαίνουμε στο δρόμο.

– Για να θυμίσουμε στα “παπαδοπουλάκια” (που δεν είναι μόνο οι κρετίνοι που ψήφισαν τα χρυσά αυγά) πως, εκτός του ότι μας στενεύει αυτός ο κόσμος των αφεντικών, δεν υπάρχει περίπτωση να επιτρέψουμε ούτε και την κατρακύλα σε ακόμα πιο βάρβαρα καθεστώτα.

– Για την υπεράσπιση της ιστορικής και ταξικής μνήμης όλων των αγώνων που καπηλεύτηκαν τα αφεντικά και οι ηγεσίες των κομμάτων, για τους αγώνες που δεν δικαιώθηκαν ακόμα.

– Γιατί δεν θα ξεχάσουμε τις γυναίκες και τους άνδρες στις γειτονιές μας που έδωσαν τη ζωή τους ενάντια στη δικτατορία, όπως και τους ανθρώπους που βασανίστηκαν από τη χούντα, χωρίς ποτέ να γίνουν διάσημοι, χωρίς να εξαργυρώσουν την αντίσταση τους ή να προδώσουν τους αγώνες τους.  

– Γιατί όπως και το ’73, έτσι και σήμερα, οι ηγεσίες και οι αρχηγάρες των αριστερών και δεξιών εθνικιστικών κομμάτων πάντα θα μιλάνε για “προβοκάτορες” και “αλήτες”, και δε θα διστάσουν να θυσιάσουν και τη βάση τους για να μην κλονιστεί το σύστημα εκμετάλλευσης που υπηρετούν.

– Γιατί η χούντα δεν “τελείωσε” από μόνη της, αλλά έπαιξαν ρόλο οι αποφασισμένοι άνθρωποι του αντιδικτατορικού αγώνα που πάλεψαν ενάντια στο φασισμό και την κοινωνική συνενοχή.

– Γιατί η αστική τάξη έχει “Καραμανλήδες ή τανκς”, η εργατική τάξη έχει κοινωνικά κινήματα και πανκς.

– Τέλος, για να υπογραμμίσουμε τη συνέχεια, την παράδοση, και την αντίσταση των εργατικών αγώνων ενάντια στη φασιστική καταστολή που χρησιμοποιούν οι εκμεταλλευτές, σε κάθε καθεστώς.

Καμία υποχώρηση στα αφεντικά (μεγάλα ή μικρά, ξένα ή ντόπια, αριστερά ή δεξιά) όταν θέλουν να υποτιμήσουν και άλλο όσα κατέκτησε με αίμα η διεθνής εργατική τάξη.

Και παράλληλα με την αντίσταση, στην επίθεση: οργανωμένοι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες για τη ζωή μας και τη συλλογική δημιουργική μας δύναμη. Μια αντίσταση που δεν πρέπει να ξεχνά στιγμή τους μετανάστες και τις μετανάστριες, τα αδέρφια που εργάζονται και ζουν χωρίς τα στοιχειώδη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα.