Το Σάββατο 10 Αυγούστου, όταν οι ανθρωποφύλακες απαίτησαν από τους έγκλειστους στην Αμυγδαλέζα να στριμωχτούν σε κοντέϊνερ με 50 βαθμούς κελσίου χωρίς εξαερισμό και στη συνέχεια ποδοπάτησαν το φαγητό των μεταναστών και φώναξαν “δεν μας νοιάζει αν θα πεθάνετε”, κάποιοι από τους έγκλειστους εξεγέρθηκαν. Δύο εβδομάδες πριν, ο πρόσφυγας Μοχαμάντ Χασάν από το Αφγανιστάν είχε πεθάνει στο κολαστήριο του κέντρου κράτησης μεταναστών της Κορίνθου, ακριβώς από την αδιαφορία των αστυνομικών και των γιατρών παρά τις εκκλήσεις για μήνες, του ίδιου και των συγκρατούμενων του, για σοβαρό πρόβλημα υγείας. Στην Αμυγδαλέζα, οι εξεγερμένοι έβαλαν φωτιά στα μπουντρούμια και πέντε από αυτούς βρήκαν δρόμο στην ελευθερία.
Στις 3 Νοέμβρη θα διεξαχθεί το δικαστήριο των κατηγορούμενων μεταναστών για την εξέγερση στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας τον Αύγουστο του 2013. Για την εξέγερση συνελήφθησαν 65 μετανάστες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν κακουργηματικές κατηγορίες, ενώ αρκετοί από αυτούς παραμένουν προφυλακισμένοι σε διάφορες φυλακές.
Η Αμυγδαλέζα είναι ένας ακόμα τόπος των διακρατικών στρατηγικών για την υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής και ένα αποτέλεσμα των αλλαγών στις ευρωπαϊκές πολιτικές για τη μετανάστευση και το άσυλο. Πίσω από τα συρματοπλέγματα της Αμυγδαλέζας δεν ισχύουν ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα ούτε οι στοιχειώδεις κανόνες της καθημερινής ζωής που αφορούν την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια. Στο στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας σχεδόν τα πάντα επιτρέπονται για τους ανθρωποφύλακες, ακόμα και οι βασανισμοί σε ανήλικα προσφυγόπουλα.
Η Ελλάδα είναι μία από τις ευρωπαϊκές χώρες τα αφεντικά της οποίας εκμεταλλεύονται τη μεταναστευτική εργασία, η οποία έχει προσφέρει τα μέγιστα στην οικονομία και τα ασφαλιστικά ταμεία (σύμφωνα με στοιχεία του ελληνικού κράτους, 25% του τομέα της μεταποίησης και 40% στον κατασκευαστικό τομέα, των εγγεγραμμένων στα ταμεία τα τελευταία χρόνια είναι μετανάστες).
Παρά την συνεισφορά των μεταναστών, ο πληθυσμός αυτός δεν έχει τα ίδια κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα με τους γηγενείς και το ίδιο ισχύει για τη δεύτερη γενιά, τα παιδιά δηλαδή των μεταναστευτικών οικογενειών που γεννήθηκαν και ζουν εδώ. Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα για τους πρόσφυγες που έρχονται από πολέμους, στους οποίους συμμετέχει συχνά και ο ελληνικός στρατός.
Η ιστορία της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής συμπυκνώνεται στα εξής: άρνηση δικαιωμάτων και ασύλου, καταλήστευση της εργασίας, παράνομοι και απάνθρωποι εγκλεισμοί, βασανισμοί και αναγκαστικές επαναπροωθήσεις, αναγκαστική παρανομοποίηση, με στόχο την ευρύτερη υποτίμηση της ζωής και της εργασίας.
Σε αυτό το καθεστώς, η Αμυγδαλέζα υπενθυμίζει τις ανοχές των αποτυχημένων κοινωνιών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Άνθρωποι που το μόνο τους “έγκλημα” είναι ότι έρχονται από φτωχές χώρες και από εκμεταλλευόμενες κοινωνικές τάξεις, τους αφαιρείται το οποιαδήποτε δικαίωμα – ακόμα και αυτό της αίτησης ασύλου – και στοιβάζονται χωρίς λόγο για 12 και 18 μήνες σε αποθήκες ανθρώπων που φυλάσσονται από καθάρματα και βασανιστές.
Φυσικά και εδώ το “ελληνικό δαιμόνιο” παίζει το ρόλο του: καθώς τα στρατόπεδα αυτά επιδοτούνται από την Ε.Ε., αρκετά λαμόγια βρίσκουν την ευκαιρία για μίζες. Και εδώ η εξουσία κάνει πολιτική για κέρδη πάνω σε φυλακισμένους και πτώματα.
Αξίζει επίσης να θυμίσουμε πως στην Αμυγδαλέζα δεν στοιβάζονται μόνο μετανάστες αλλά και ντόπιοι φτωχοί, εξαρτημένοι και παρίες, που τους μάντρωσαν για να “φτιάξει” η εικόνα του κέντρου της Αθήνας, ενώ η ελληνική δεξιά έχει κάνει και προτάσεις να φυλακιστούν στην Αμυγδαλέζα και όσοι ντόπιοι δεν μπορούν να πληρώνουν τα χρέη και τα δάνεια τους.
Στο στρατόπεδο εγκλεισμού και βασανιστηρίων της Αμυγδαλέζας, οι εξεγερμένοι και οι δραπέτες έδωσαν ένα ακόμα μάθημα πως κανένα συρματόπλεγμα όσο σύγχρονο και τεχνολογικά εξοπλισμένο και αν είναι, δεν μπορεί να ανακόψει την ανθρώπινη αγωνία για ελευθερία και δικαιοσύνη.
Εμείς είμαστε με τους κολασμένους.
Και δεν είμαστε μόνοι μας. Σε αυτές τις κοινωνίες δολοφόνων υπάρχουν και άνθρωποι. Χιλιάδες απλοί άνθρωποι που έχουν τη συνείδηση και το θάρρος της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς, όπως οι ψαράδες στη Σκάλα της Συκαμινιάς στη Λέσβο που ρισκάραν τη ζωή τους για να σώσουν τις οικογένειες των σύριων προσφύγων από τα σαπιοκάραβα, όπως και όσοι και όσες υπερασπίζονται την αυτονόητη ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης και τους αγώνες ντόπιων και μεταναστών στους χώρους της δουλειάς και στην καθημερινή ζωή.
Το μήνυμα της εξέγερσης στην Αμυγδαλέζα είναι το εξής: η βαρβαρότητα και ο νόμος του στρατοπέδου θα καταρρεύσει. Σήμερα το κράτος δικάζει τους εξεγερμένους. Δεν υπάρχει όμως κανένας νόμος και κανένα δίκαιο στην Αμυγδαλέζα, μόνο το πρόσταγμα του ανθρωποφύλακα βασανιστή, και τριγύρω η σιωπή, τα βολέματα και οι ανοχές σε μια κοινωνία υποταγμένη στους δολοφόνους.
Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους της Αμυγδαλέζας Καμία δίωξη στους συλληφθέντες της εξέγερσης.
