Μουσική βραδιά οικονομικής ενίσχυσης για την νομική υποστήριξη των εξεγερμένων μεταναστών στο στρατόπεδο εγκλεισμού και βασανιστηρίων της Αμυγδαλέζας, οι οποίοι δικάζονται στις 3 Νοέμβρη.

u03B3u03BBu03B5u03BDu03C4u03B9u03B1u03BCu03C5u03B3u03B4u03B1u03BBu03B5u03B6u03B1
Το Σάββατο 10 Αυγούστου, όταν οι ανθρωποφύλακες απαίτησαν από τους έγκλειστους στην Αμυγδαλέζα να στριμωχτούν σε κοντέϊνερ με 50 βαθμούς κελσίου χωρίς εξαερισμό και στη συνέχεια ποδοπάτησαν το φαγητό των μεταναστών και φώναξαν “δεν μας νοιάζει αν θα πεθάνετε”, κάποιοι από τους έγκλειστους εξεγέρθηκαν. Δύο εβδομάδες πριν, ο πρόσφυγας Μοχαμάντ Χασάν από το Αφγανιστάν είχε πεθάνει στο κολαστήριο του κέντρου κράτησης μεταναστών της Κορίνθου, ακριβώς από την αδιαφορία των αστυνομικών και των γιατρών παρά τις εκκλήσεις για μήνες, του ίδιου και των συγκρατούμενων του, για σοβαρό πρόβλημα υγείας. Στην Αμυγδαλέζα, οι εξεγερμένοι έβαλαν φωτιά στα μπουντρούμια και πέντε από αυτούς βρήκαν δρόμο στην ελευθερία.

Στις 3 Νοέμβρη θα διεξαχθεί το δικαστήριο των κατηγορούμενων μεταναστών για την εξέγερση στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας τον Αύγουστο του 2013. Για την εξέγερση συνελήφθησαν 65 μετανάστες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν κακουργηματικές κατηγορίες, ενώ αρκετοί από αυτούς παραμένουν προφυλακισμένοι σε διάφορες φυλακές.

Η Αμυγδαλέζα είναι ένας ακόμα τόπος των διακρατικών στρατηγικών για την υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής και ένα αποτέλεσμα των αλλαγών στις ευρωπαϊκές πολιτικές για τη μετανάστευση και το άσυλο. Πίσω από τα συρματοπλέγματα της Αμυγδαλέζας δεν ισχύουν ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα ούτε οι στοιχειώδεις κανόνες της καθημερινής ζωής που αφορούν την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια. Στο στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας σχεδόν τα πάντα επιτρέπονται για τους ανθρωποφύλακες, ακόμα και οι βασανισμοί σε ανήλικα προσφυγόπουλα.

Η Ελλάδα είναι μία από τις ευρωπαϊκές χώρες τα αφεντικά της οποίας εκμεταλλεύονται τη μεταναστευτική εργασία, η οποία έχει προσφέρει τα μέγιστα στην οικονομία και τα ασφαλιστικά ταμεία (σύμφωνα με στοιχεία του ελληνικού κράτους, 25% του τομέα της μεταποίησης και 40% στον κατασκευαστικό τομέα, των εγγεγραμμένων στα ταμεία τα τελευταία χρόνια είναι μετανάστες).

Παρά την συνεισφορά των μεταναστών, ο πληθυσμός αυτός δεν έχει τα ίδια κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα με τους γηγενείς και το ίδιο ισχύει για τη δεύτερη γενιά, τα παιδιά δηλαδή των μεταναστευτικών οικογενειών που γεννήθηκαν και ζουν εδώ. Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα για τους πρόσφυγες που έρχονται από πολέμους, στους οποίους συμμετέχει συχνά και ο ελληνικός στρατός.

Η ιστορία της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής συμπυκνώνεται στα εξής: άρνηση δικαιωμάτων και ασύλου, καταλήστευση της εργασίας, παράνομοι και απάνθρωποι εγκλεισμοί, βασανισμοί και αναγκαστικές επαναπροωθήσεις, αναγκαστική παρανομοποίηση, με στόχο την ευρύτερη υποτίμηση της ζωής και της εργασίας.

Σε αυτό το καθεστώς, η Αμυγδαλέζα υπενθυμίζει τις ανοχές των αποτυχημένων κοινωνιών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Άνθρωποι που το μόνο τους “έγκλημα” είναι ότι έρχονται από φτωχές χώρες και από εκμεταλλευόμενες κοινωνικές τάξεις, τους αφαιρείται το οποιαδήποτε δικαίωμα – ακόμα και αυτό της αίτησης ασύλου – και στοιβάζονται χωρίς λόγο για 12 και 18 μήνες σε αποθήκες ανθρώπων που φυλάσσονται από καθάρματα και βασανιστές.

Φυσικά και εδώ το “ελληνικό δαιμόνιο” παίζει το ρόλο του: καθώς τα στρατόπεδα αυτά επιδοτούνται από την Ε.Ε., αρκετά λαμόγια βρίσκουν την ευκαιρία για μίζες. Και εδώ η εξουσία κάνει πολιτική για κέρδη πάνω σε φυλακισμένους και πτώματα.

Αξίζει επίσης να θυμίσουμε πως στην Αμυγδαλέζα δεν στοιβάζονται μόνο μετανάστες αλλά και ντόπιοι φτωχοί, εξαρτημένοι και παρίες, που τους μάντρωσαν για να “φτιάξει” η εικόνα του κέντρου της  Αθήνας, ενώ η ελληνική δεξιά έχει κάνει και προτάσεις να φυλακιστούν στην Αμυγδαλέζα και όσοι ντόπιοι δεν μπορούν να πληρώνουν τα χρέη και τα δάνεια τους.

Στο στρατόπεδο εγκλεισμού και βασανιστηρίων της Αμυγδαλέζας, οι εξεγερμένοι και οι δραπέτες έδωσαν ένα ακόμα μάθημα πως κανένα συρματόπλεγμα όσο σύγχρονο και τεχνολογικά εξοπλισμένο και αν είναι, δεν μπορεί να ανακόψει την ανθρώπινη αγωνία για ελευθερία και δικαιοσύνη.

Εμείς είμαστε με τους κολασμένους.

Και δεν είμαστε μόνοι μας. Σε αυτές τις κοινωνίες δολοφόνων υπάρχουν και άνθρωποι. Χιλιάδες απλοί άνθρωποι που έχουν τη συνείδηση και το θάρρος της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς, όπως οι ψαράδες στη Σκάλα της Συκαμινιάς στη Λέσβο που ρισκάραν τη ζωή τους για να σώσουν τις οικογένειες των σύριων προσφύγων από τα σαπιοκάραβα, όπως και όσοι και όσες υπερασπίζονται την αυτονόητη ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης και τους αγώνες ντόπιων και μεταναστών στους χώρους της δουλειάς και στην καθημερινή ζωή.

Το μήνυμα της εξέγερσης στην Αμυγδαλέζα είναι το εξής: η βαρβαρότητα και ο νόμος του στρατοπέδου θα καταρρεύσει. Σήμερα το κράτος δικάζει τους εξεγερμένους. Δεν υπάρχει όμως κανένας νόμος και κανένα δίκαιο στην Αμυγδαλέζα, μόνο το πρόσταγμα του ανθρωποφύλακα βασανιστή, και τριγύρω η σιωπή, τα βολέματα και οι ανοχές σε μια κοινωνία υποταγμένη στους δολοφόνους.

Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους της Αμυγδαλέζας Καμία δίωξη στους συλληφθέντες της εξέγερσης.

Συγκέντρωση-μικροφωνική στην πλ. Αγοράς,τρίτη 14 Οκτώβρη στις 18:30 ενάντια στην κρατική πολιτική που δολοφονεί πρόσφυγες

prosfyges 2

 

Εδω το κείμενο

 

Κείμενο της κατάληψης με αφορμή το ναυάγιο του Σεπτέμβρη που κόστισε τη ζωή 500 προσφύγων και μεταναστών

Εδω η αφίσα

 

Πατρίδα μας η Γη.

Μαζί με τους πρόσφυγες, ενάντια στους πολέμους των αφεντικών.

 

Στις αρχές Σεπτέμβρη 500 άνθρωποι, προσφυγικές οικογένειες από την αποκλεισμένη στρατιωτικά Λωρίδα της Γάζας, από τον πόλεμο στη Συρία,από τη δικτατορία στην Αίγυπτο και από τον άγριο εμφύλιο στο Σουδάν πνίγονται στα νερά της Μεσογείου. Όταν οι πρόσφυγες αρνήθηκαν να υποκύψουν στους εκβιασμούς των διακινητών, το πλοιάριο στο οποίο επέβαιναν εμβολίστηκε από το σκάφος των διακινητών και ναυάγησε στα διεθνή ύδατα κοντά στη Μάλτα. Κάποιοι από τους δεκάδες επιζώντες μεταφέρθηκαν στην Κρήτη. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ναυάγια –εγκλήματα κατά των προσφύγων στη Μεσόγειο.

Καθώς η προσφυγιά και η μετανάστευση παρανομοποιούνται τεχνητά από τα κράτη των αφεντικών η Μεσόγειος μετατρέπεται σε νεκροταφείο προσφύγων. Μια επικράτεια στην οποία αντί των περίφημων ανθρώπινων δικαιωμάτων βασιλεύει η υποτίμηση και η εκμετάλλευση της μεταναστευτικής εργασίας, η άρνηση ασύλου στους πρόσφυγες, οι αναγκαστικές, παράνομες, «εν κρυπτώ», απελάσεις και επαναπροωθήσεις, τα βασανιστήρια και οι απάνθρωπες συνθήκες εγκλεισμού.Πρόκειται για κρατικά εγκλήματα ενάντια στις στις κατ’ εξοχήν ανθρώπινες ζωές που έχουν ανάγκη προστασίας. Οι προσφυγικές ζωές που χάθηκαν μόνο το 2014 στη Μεσόγειο υπερβαίνουν τις 1100. Aπό το ’93 μέχρι σήμερα έχουν τεκμηριωθεί από οργανώσεις δικαιωμάτων 19.000 θάνατοι για τους οποίους ευθύνεται ο διακρατικός πόλεμος ενάντια στη μετανάστευση. Ο πραγματικός αριθμός των νεκρών και των αγνοούμενων είναι πολύ μεγαλύτερος. Στο ναυάγιο των 500 στη Μάλτα υπήρξαν επιζώντες, οι οποίοι αφηγήθηκαν το έγκλημα. Σε πολλά ναυάγια δεν μένει κανείς να πει την ιστορία.

Η ιστορία του μικρού προσφυγόπουλου, ενός κοριτσιού 17 μηνών, που γλύτωσε μετά από 3 μέρες στη θάλασσα στην αγκαλιά μιας γυναίκας από τη Συρία, συγκίνησε πολλούς ανθρώπους. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να σταματήσει το μεγάλο έγκλημα που βαραίνει την κοινωνία που ζούμε. Το ναυάγιο της Μάλτας είναι αποτέλεσμα των πολιτικών του κράτους και των μικρών και μεγάλων αφεντικών για «βίο αβίωτο» των μεταναστών (όπως «στοχευμένα» το διατύπωσε ο αρχηγός της ελληνικής αστυνομίας πριν κάποιους μήνες). Το ελληνικό κράτος συμμετέχει πρόθυμα στον πόλεμο ενάντια στην μετανάστευση, αντιμετωπίζοντας με στρατιωτικούς  και αστυνομικούς θεσμούς την προσφυγιά και τις οικογένειες των μεταναστών.

Είναι όμως και ευθύνη της κοινωνίας.Μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας είδαν τη ζωή των μεταναστών και των μεταναστριών ως φτηνή εργασία, τους πρόσφυγες ως αναλώσιμες ζωές και παράπλευρες απώλειες στη γεωπολιτική διαδρομή του ελληνικού επεκτατισμού. Πολλοί από τους πρόσφυγες που χάθηκαν από τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα, προσπαθώντας να βρουν άσυλο ή ένα καλύτερο μέλλον στην ευρώπη, διέφευγαν από χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση, στις οποίες ακόμα βρίσκεται ο ελληνικός στρατός στο πλαίσιο γεωπολιτικών ανακατατάξεων που ονομάστηκαν «ανθρωπιστικές αποστολές» του ΝΑΤΟ. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των απάνθρωπων πολιτικών έρχεται και από την κρατική αναλγησία γύρω από τη φιλοξενία των σύριων προσφύγων στα Χανιά. Παρά την ανεπάρκεια ή/και την άρνηση των υπουργείων και των τοπικών θεσμών της περιφέρειας και της πολιτικής προστασίας, το ελάχιστο της κάλυψης των αναγκών στέγασης και η απρόσμενη κοινωνική αλληλεγγύη στο θέμα των προσφύγων στα Χανιά θεωρήθηκε από την κυβέρνηση και τις κρατικές υπηρεσίες μετανάστευσης ως το «κακό παράδειγμα» γιατί «οι πρόσφυγες παίρνουν θάρρος», όπως δήλωσαν. Για αυτά τα καθάρματα του ελληνικού κράτους, η στοιχειώδης αλληλεγγύη είναι το κακό παράδειγμα. Το «καλό παράδειγμα» για τους ρατσιστές είναι οι ατιμώρητοι πυροβολισμοί στη Μανωλάδα εναντίον απλήρωτων μεταναστών εργατών, τα αστυνομικά πογκρόμ των ιδιοκτητών εναντίον απλήρωτων μεταναστών εργατών στη Λακωνία, το ατιμώρητο έγκλημα της δολοφονίας προσφύγων από το ελληνικό λιμενικό στο Φαρμακονήσι, οι ρατσιστικές διαπομπεύσεις των οροθετικών γυναικών από το Λοβέρδο για προεκλογικούς λόγους, η συνεργασία μπάτσων, δεξιού όχλου και χρυσής αυγής στις ρατσιστικές επιθέσεις. Και βέβαια η κρατική χρήση των υπέρογκων ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων για το χτίσιμο στρατοπέδων εγκλεισμού και βασανιστηρίων, (πάντα με τις σχετικές μίζες για το υπουργείο των μπάτσων) αντί για ανοιχτές υποδομές αλληλεγγύης και υποστήριξης μεταναστών και προσφύγων.

Ο ταξικός πόλεμος ενάντια στη μετανάστευση πάει παρέα με τον ευρύτερο γεωπολιτικού σχεδιασμό των αφεντικών. Το πολιτικό προσωπικό του ελληνικού κράτους και του κεφαλαίου επεξεργάζεται τα ταξικά του συμφέροντα στο σκηνικό του θανάτου που στήνεται στους ανταγωνισμούς των αφεντικών – ανάμεσα στο κεφάλαιο, στις κυβερνήσεις και τους στρατούς του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε., της Ρωσίας, του Ιράν, του Ισραήλ, της Σαουδικής Αραβίας, της Τουρκίας, της δικτατορίας της Αιγύπτου, και άλλων. Οι εστίες μακροχρόνιων πολέμων είναι εστίες κερδών για τις εθνικές βιομηχανίες όπλων μέσα από τις αποικιοκρατικές πολιτικές, την υπόθαλψη εμφυλίων, τους βομβαρδισμούς αμάχων και τις δολοφονίες προσφύγων στη Μεσόγειο, τη Γάζα, τη Συρία, την Ουκρανία. Παράλληλα οι εθνικισμοί, ο ρατσισμός και ο φασισμός, η ισλαμοφοβία και ο αντισημιτισμός παρουσιάζονται ξανά ως νέες λύσεις, και οι υπήκοοι καλούνται να διαλέξουν ποια συμμαχία σφαγέων προτιμούν στις νέες γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Η ιστορία διδάσκει πως όποιος ανέχεται τον πόλεμο, το θάνατο και τη βαρβαρότητα για τον “άλλο”, στο τέλος θα τον βιώσει και ο ίδιος.

– Η τελευταία ελπίδα αυτής της κοινωνίας είναι όσοι και όσες υπερασπίζονται την αυτονόητη ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης και τους αγώνες ντόπιων και μεταναστών στους χώρους της δουλειάς και στην καθημερινή ζωή.

– Να δώσουμε τέλος στην στρατιωτική και αστυνομική διαχείριση της προσφυγιάς και της μεταναστευτικής ζωής και εργασίας.

– Να αντισταθούμε στις στρατιωτικές επεμβάσεις και την υπόθαλψη εμφυλίωνπου γεννούν το θάνατο και τη φτώχεια.

– Να κλείσουμε τα στρατόπεδα εγκλεισμού και βασανιστηρίων μεταναστών και προσφύγων.

– Να υπερασπιστούμε τη ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης ως αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα,

– Έμπρακτη αλληλεγγύη στους αγώνες για τα χαρτιά των μεταναστών.

Άσυλο για όλους τους πρόσφυγες.

Μικροφωνική/ Συγκέντρωση στην Πλατεία Αγοράς, Τρίτη 14 Oκτωβρίου, στις 18: 30.