Μήνας: Σεπτέμβριος 2013

 

Η κρίση που όλοι βιώνουμε, αν και δεν έχει άμεση σχέση με την παραγωγή των αγροτικών αγαθών , επηρεάζει αρνητικά τις τιμές τους, επιβαρύνοντας για μια ακόμα φορά τους τελικούς καταναλωτές και εξαθλιώνοντας τους παραγωγούς. Η παραγωγή καθώς και η διανομή των προϊόντων έχει αποδειχθεί ότι στηρίζεται σε ένα σύστημα μεσαζόντων, οι οποίοι κερδοσκοπούν βασιζόμενοι στην αποξένωση του παραγωγού από τον καταναλωτή. Η εντατικοποίηση της παραγωγής, σε συνδυασμό με την υπεραστικοποίηση, έχουν υποκαταστήσει τη σχέση παραγωγού-καταναλωτή με ένα εξαιρετικά πολύπλοκο σύστημα. Τα όποια οφέλη αυτού του συστήματος αρχίζουν να φαντάζουν μηδαμινά μπροστά στα εμφανή πλέον μειονεκτήματα τιμής και ποιότητας των τροφίμων που φτάνουν στα χέρια μας.

Συμμετέχοντας στο αλληλέγγυο εμπόριο σπάμε ενεργά την παρασιτική δράση των μεσαζόντων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το προφανές όφελος για τον καταναλωτή: αυτό της μικρότερης τιμής. Ταυτόχρονα όμως, η ουσιαστική επαφή με τον παραγωγό είναι και η καλύτερη δυνατή εγγύηση της ποιότητας, αφού κανένας οργανισμός πιστοποίησης δε μπορεί να υποκαταστήσει τις ανθρώπινες σχέσεις εμπιστοσύνης.

Η Terra Verde συζητάει με καλεσμένο ένα από τα μέλη της Libero Mondo (συνεταιρισμός της Ιταλίας), θέτει, το θέμα για το ποιο είναι το  πρόταγμα της αλληλέγγυας οικονομίας στις μέρες μας, σε μια εποχή κρίσης, και πως αυτή μπορεί να φέρει την ανατροπή.

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη, στις 9:00 το βράδυ, στο προαύλιο της κατάληψης RosaNera (παλιό λιμάνι, Λόφος Καστέλι) Χανιά .

… η υποτίμηση της ζωής και της εργασίας, πολύ πριν την πούνε “κρίση”

Η επίθεση του κράτους και των εργοδοτικών ενώσεων ενάντια στη ζωή και την εργασία  έχει ξεκινήσει πολύ πριν τη λεγόμενη κρίση. Οι μισθοί ήταν παγωμένοι τα τελευταία 20 χρόνια, η ανεργία – ιδίως στους νέους και τις γυναίκες – ήταν σε ψηλά επίπεδα όλη τη δεκαετία του ΄90, όταν το 10% του πληθυσμού στην Ελλάδα ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας. Ωστόσο, αφεντικά και κράτος μιλούσαν για “ανάπτυξη”, ενώ υπήρχαν πόλεις ολόκληρες όπου η ανεργία ξεπερνούσε το 25%, ο έμμεσος μισθός είχε σχεδόν εξαφανιστεί και υπήρχαν μήνες όπου η ανασφάλιστη εργασία έφτανε σε επίπεδα 50-70%, στις  αρχές της δεκαετίας του 2000. Ήταν η εποχή που οι ελληνικές τράπεζες και ο ελληνικός στρατός συμμετείχαν στο πλιάτσικο των φτωχότερων χωρών από τα κράτη του “ανεπτυγμένου κόσμου”, μέσα από συμμετοχή σε πολέμους ή τη μεταστέγαση επιχειρήσεων στο εξωτερικό για την εκμετάλλευση φτηνής εργατικής δύναμης στις “αναπτυσσόμενες” χώρες. Και ενώ ένα μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης, οι μετανάστες/τριες ζούσαν (και ζουν) χωρίς στοιχειώδη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Για τις ζωές και τα δικαιώματα των “από κάτω” δηλαδή, η ηθική και πολιτική κρίση ήταν εδώ πολύ νωρίτερα, παρά τα σημερινά παραμύθια των αφεντικών, του πολιτικού προσωπικού και των νεοναζί  λακέδων τους.

…η αναδιάρθρωση σήμερα

Μετά το 2008 ήταν πάλι το ντόπιο κεφάλαιο, οι εργοδοτικές ενώσεις των μεγάλων και των μικρών επιχειρήσεων που κυρίως μέσα από διακρατικές συμφωνίες ζήτησαν και επέβαλαν μια ομπρέλα υπερεθνικής θεσμικής τους προστασίας. Μέσα από την ένταξη στο ΔΝΤ, τα ντόπια και τα ξένα αφεντικά κατάφεραν το στόχο τους, να ρίξουν και άλλο τα μεροκάματα, να αυξήσουν και άλλο την ανεργία και τα ωράρια, μειώνοντας ακόμα περισσότερο τις θέσεις εργασίας ώστε να γίνουμε φτηνότεροι και πιο αναλώσιμοι.

…το περιβάλλον της απεργίας των εκπαιδευτικών

Η εκπαίδευση σαν κομμάτι του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας δέχεται επίθεση που περιλαμβάνει απολύσεις 10.000 αναπληρωτών/τριών, υποχρεωτικές αποσπάσεις και συγχωνεύσεις σχολείων και απολύσεις 2.500 περίπου καθηγητών/τριών από τα ΕΠΑΛ- ΕΠΑΣ μέσα στο καλοκαίρι. Έτσι μένουν στον “αέρα” και χωρίς αντικείμενο σπουδών 15.000 μαθητές. Και επειδή η εκπαίδευση είναι και μπίζνα, την ίδια εβδομάδα απολύσεων εμφανίζονται ιδιωτικά κέντρα σπουδών να προσφέρουν τις καταργημένες ειδικότητες. Ακόμη, πριν λίγες μέρες ψηφίζεται το νέο νομοσχέδιο, που ασκεί μεγαλύτερο ταξικό έλεγχο στην πρόσβαση στις τάξεις του λυκείου, ενώ στην τριτοβάθμια αναιρούνται τα τελευταία προσχήματα δημοκρατικής λειτουργίας με τα συμβούλια διοίκησης. Ανάλογες επιθέσεις έχουμε και στην υγεία με μειώσεις προσωπικού και πάγωμα στις προμήθειες των νοσοκομείων, στην κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης και ενός καθεστώτος υγείας  μόνο για προνομιούχους.

 Σαν απάντηση σε όλα αυτά, την περασμένη βδομάδα μια σειρά από συνελεύσεις ανά νομούς, εργαζόμενων και απολυμένων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αποφάσισαν  συνεχιζόμενες πενθήμερες απεργίες ενάντια στις απολύσεις και την μείωση θέσεων εργασίας. Παράλληλα, η συμμετοχή των μαθητών, η μαθητική απεργία, μπορεί να γίνει μία έκρηξη επικοινωνίας και διαλόγου της νεολαίας. Τα όνειρα τους και η φαντασία τους για το μέλλον, μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο γύρω μας. Η συλλογική τους δράση είναι αφετηρία μίας συζήτησης γύρω από τις δικές τους επιθυμίες και τις συλλογικές ανάγκες των μαθητικών κοινοτήτων. Η μαθητική απεργία είναι η ίδια μία διαδικασία ελευθεριακής, αυτοοργανωμένης και αμεσοδημοκρατικής πολιτικής κοινωνικοποίησης. 

…τα μέσα του αγώνα: οι καταλήψεις και  οι γενικές απεργίες διαρκείας.

Εδώ και τρία χρόνια, από τις αρχές του 2010 μέχρι σήμερα, έχουν απεργήσει σχεδόν όλοι οι κλάδοι των εργαζομένων, συχνά με πολυήμερες απεργίες και όχι απλώς 24ωρες. Όλοι αυτοί οδηγούνται στην ήττα γιατί μεμονωμένα δεν μπορούν να νικήσουν τον συντονισμένο πόλεμο του κράτους, που χρησιμοποιεί την διάσπαση αυτή ως επιχείρημα, όπως και την προπαγάνδα μέσα από τα ΜΜΕ.

Η μόνη απεργία που θα είχε νόημα θα ήταν μια Γενική Απεργία Διαρκείας, με συντονισμό όλων των κλάδων, σε όλους τους τομείς της παραγωγής, και με την υποστήριξη μαθητών, ανέργων, φοιτητών, των πάντων αφού η υπεράσπιση του κοινωνικού πλούτου (φύση, υποδομές, εργασία) και των δημόσιων αγαθών (παιδεία, υγεία) είναι ευθύνη όλων μας.

 

Δεν ξεχνάμε πως το κράτος το τελευταίο διάστημα χτυπάει και τις καταλήψεις γιατί οι εκμεταλλευτές ξέρουν πως είναι χώροι αντίστασης και κινηματικής συλλογικής δράσης. Εμείς μιλάμε για αντιϊεραρχικά σωματεία βάσης και συνελεύσεις γειτονιάς. Μιλάμε για μαχητικές απεργίες και διαδηλώσεις, απεργιακά ταμεία,  καταλήψεις εργασιακών χώρων, μειώσεις στα ωράρια και αυξήσεις στους μισθούς σε όλους τους κλάδους ενάντια στην ανεργία και την υποτίμηση της ζωής. Μιλάμε για την υπεράσπιση μίας άλλης παιδείας, ελευθεριακής, ανθρώπινης και προσανατολισμένης στη συλλογική ανακάλυψη της γνώσης και των δυνατοτήτων μας μέσα από την αποδοχή της διαφορετικότητας, την πολιτική και συναισθηματική ωριμότητα και τον αλληλοσεβασμό μέσα από το παιχνίδι και το ενδιαφέρον για τον “άλλο”. Μία παιδεία απαλλαγμένη από τους νόμους και την αρχιτεκτονική του ιδρύματος, από την εκμετάλλευση και της καταπίεση από το κεφάλαιο. Στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στους δρόμους, εκεί είναι το πεδίο μάχης της ισότητας ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, της αλληλεγγύης ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό, του συλλογικού αγώνα ενάντια στον ατομικισμό. Λοιπόν, αρκετά μοιραστήκαμε την έλλειψη, ας μοιραστούμε την αφθονία…

… εμπρός για

γενική απεργία διαρκείας!

                                                                                                                       αγώνας ταξικός αντιφασιστικός

                                                                                                                 

Τον Ιούνιο του 2013 οι φοιτητές της Αρχιτεκτονικής Σχολής Χανίων βρίσκονται αντιμέτωποι με την απόφαση της πρυτανείας να μεταφερθούν οι λειτουργίες του τμήματός τους στις εγκαταστάσεις του Πολυτεχνείου στα Κουνουπιδιανά. Η απόφαση αυτή πάρθηκε χωρίς καμία προγενέστερη δημόσια και διαφανή διαδικασία διαβούλευσης με τη φοιτητική κοινότητα και τους εργαζόμενους του τμήματος και χωρίς μέριμνα για τα λειτουργικά προβλήματα μιας μεταστέγασης.

Πέρα από την ακαδημαϊκή κοινότητα, το ζήτημα αφορά όλη την πόλη. Η απόφαση αυτή ευθυγραμμίζεται με την διάθεση ιδιωτικών συμφερόντων για την εκμετάλλευση του χώρου της «Γαλλικής», με το πρόσχημα ενός συνεδριακού κέντρου. Ας παρακάμψουμε το γεγονός πως δεν τεκμηριώνεται ούτε οικονομικά, ούτε ακαδημαϊκά, το γιατί τα ακαδημαϊκά συνέδριa, από εδώ και εμπρός, πρέπει να τα καλύπτει ειδικά η ερημοποίηση της «Γαλλικής». Ας εστιάσουμε, προς το παρόν στα εξής: Mια τέτοια – ιδιωτικά προσανατολισμένη – λειτουργία αφαιρεί τις δυνατότητες κοινωνικής χρησιμότητας που κάλυπτε ο χώρος μέσα από τη δημόσια – μη κερδοσκοπική χρήση του στο πλαίσιο του ασύλου, της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, της πολιτικής κοινωνικοποίησης, της πολιτισμικής δημιουργίας ομάδων τόσο της πόλης όσο και του πανεπιστημίου, της λειτουργίας θεσμών φοιτητικής μέριμνας, μιας δημόσιας θεματικής βιβλιοθήκης με εύκολη και ανοιχτή πρόσβαση και της διασύνδεσης της καθημερινής ζωής των φοιτητών με την πολιτική και κοινωνική ζωή της πόλης. Επίσης, αν και  η άποψη μας είναι υπέρ της ελευθεριακής εκπαίδευσης οφείλουμε να πούμε πως  η απόφαση αυτή έρχεται σε αντίθεση και με το χαρακτήρα της Γαλλικής Σχολής ως  τόπο συλλογικής μνήμης, ο οποίος τα τελευταία χρόνια υπήρξε χώρος παιδαγωγικών δραστηριοτήτων και όχι χώρος διεξαγωγής συνεδρίων. Πρόκειται για μια πολιτική απόφαση υπονόμευσης του δημόσιου χαρακτήρα, η οποία συνδέεται άμεσα και με τον αγωνιστικό  χαρακτήρα των συλλογικών αποφάσεων του φοιτητικού συλλόγου της Αρχιτεκτονικής, ο οποίος συμμετέχει σταθερά στις διαδικασίες των κοινωνικών κινημάτων της πόλης, ιδιαίτερα όσες αφορούν την υποστήριξη εργατικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων.

Τα κτίρια που προορίζει η Πρυτανεία για το τμήμα είναι εργαστηριακές αίθουσες, οι οποίες δεν καλύπτουν τις ανάγκες μιας Αρχιτεκτονικής Σχολής. Η απόφαση για τη μεταφορά πάρθηκε χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της συνέλευσης του  φοιτητικού συλλόγου, ο οποίος, μέσω συνελεύσεων, αποφάσισε την παραμονή του τμήματος στο χώρο της Γαλλικής Σχολής. Η αμετακίνητη στάση της πρυτανείας, η οποία εξακολουθεί να αγνοεί τις αποφάσεις των φοιτητών, κάνει σαφές το ότι η μεταφορά αυτή δεν γίνεται προς όφελος της φοιτητικής κοινότητας. Ο πρύτανης και τα συμβούλια διοίκησης, στο πλαίσιο του «σχεδίου Αθηνά», λειτουργούν ως τα θεσμικά όργανα διεκπεραίωσης αντικοινωνικών πολιτικών ιδιωτικοποίησης, και εκεί εντάσσεται η μετατροπή της πρώην «Γαλλική Σχολής» σε συνεδριακό κέντρο.

Έχουμε δει και στο παρελθόν ανάλογα παραδείγματα όπως αυτό του κτιρίου «Παπαδοπέτρου», το οποίο λειτουργούσε ως κέντρο αγώνα και πολιτιστικής δημιουργίας, ενώ τώρα λίγα χρόνια μετά την εκκένωση του, σαπίζει ακατοίκητο, καθώς του έχουν αφαιρεθεί ακόμα και τα κουφώματα. Στον ίδιο δρόμο που άλλοτε λειτουργούσε η κατάληψη του συγκεκριμένου κτιρίου τώρα έχουν «φυτρώσει» τα γραφεία δύο νέο-ναζιστικών οργανώσεων, μία εξέλιξη την οποία μεθόδευσε η ασφάλεια σε συνεννόηση με τις φασιστικές/παρακρατικές οργανώσεις. Αυτή η εξέλιξη  δε θα ήταν εφικτή χωρίς την υποστήριξη της πρυτανείας στην εκκένωση και καταστροφή των υποδομών του κτιρίου του «Παπαδοπέτρου».

Η αλληλεγγύη μας στη συνέλευση των φοιτητών της αρχιτεκτονικής είναι αυτονόητη. Στηρίζουμε τον αγώνα του φοιτητικού συλλόγου, ο οποίος λαμβάνει τις αποφάσεις του μέσω συλλογικών δημοκρατικών διαδικασιών, απέναντι σε μια πρυτανεία που προσπαθεί να εξαναγκάσει και να επιβληθεί, ώστε να υπονομεύσει το δημόσιο χαρακτήρα της γαλλικής σχολής και παράλληλα να χτυπήσει τα κινήματα της πόλης.