Μήνας: Αύγουστος 2013

Μια κοινωνία που ανέχεται ένα κράτος του οποίου οι πολιτικές δολοφονούν οικογένειες προσφύγων στο Αιγαίο και στον Έβρο, μια κοινωνία που ανέχεται να ζει δίπλα σε στρατόπεδα απάνθρωπου εγκλεισμού μεταναστών είναι μια κοινωνία δολοφόνων.

Πίσω από τα συρματοπλέγματα της Αμυγδαλέζας δεν ισχύουν ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα ούτε οι στοιχειώδεις κανόνες της καθημερινής ζωής που αφορούν την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια. Στο στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας σχεδόν τα πάντα επιτρέπονται για τους ανθρωποφύλακες, ακόμα και οι βασανισμοί σε ανήλικα προσφυγόπουλα. Η Αμυγδαλέζα είναι ένας ακόμα τόπος των διακρατικών στρατηγικών για την υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής και ένα αποτέλεσμα των αλλαγών στις ευρωπαϊκές πολιτικές για τη μετανάστευση και το άσυλο: Aπό το ’93 μέχρι σήμερα έχουν τεκμηριωθεί από οργανώσεις δικαιωμάτων 17.500 θάνατοι για τους οποίους ευθύνονται οι πολιτικές ελέγχου της μετανάστευσης και της διακρατικής υπονόμευσης της παροχής ασύλου σε όσους την έχουν ανάγκη. Ο πραγματικός αριθμός των νεκρών και των αγνοούμενων είναι πολύ μεγαλύτερος. Η Ελλάδα είναι μία από τις ευρωπαϊκές χώρες τα αφεντικά της οποίας εκμεταλλεύονται τα τελευταία 20 χρόνια τη μεταναστευτική εργασία, η οποία έχει προσφέρει τα μέγιστα στην οικονομία και τα ασφαλιστικά ταμεία (σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΚΑ, 25% του τομέα της μεταποίησης και 46% της οικοδομής των εγγεγραμμένων στα ταμεία τα τελευταία χρόνια είναι μετανάστες). Παρά την συνεισφορά των μεταναστών, ο πληθυσμός αυτός δεν έχει τα ίδια κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα με τους γηγενείς και το ίδιο ισχύει για τη δεύτερη γενιά, τα παιδιά δηλαδή των μεταναστευτικών οικογενειών που γεννήθηκαν και ζουν εδώ. Τα ίδια ισχύουν για τους πρόσφυγες που έρχονται από πολέμους, στους οποίους συμμετέχει συχνά και ο ελληνικός στρατός. Το ελληνικό κράτος σε συνεργασία με το τουρκικό και άλλα ευρωπαϊκά κράτη συμμετέχει σε ένα από τα μεγάλα και “αόρατα” εγκλήματα της εποχής μας: την αναγκαστική παρανομοποίηση της προσφυγιάς και της ξενιτιάς που οδηγεί στην εκμετάλλευση και στο θάνατο όσων επιχειρούν – αναγκαστικά παράνομα – να βρουν καταφύγιο ή εργασία στις χώρες της Ευρώπης. Η ιστορία της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής συμπυκνώνεται στα εξής: άρνηση δικαιωμάτων και ασύλου, καταλήστευση της εργασίας, παράνομοι και απάνθρωποι εγκλεισμοί, βασανισμοί και αναγκαστικές επαναπροωθήσεις, αναγκαστική παρανομοποίηση, με στόχο την ευρύτερη υποτίμηση της ζωής και της εργασίας.

Σε αυτό το καθεστώς, η Αμυγδαλέζα υπενθυμίζει τις ανοχές των αποτυχημένων κοινωνιών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Άνθρωποι που το μόνο τους “έγκλημα” είναι ότι έρχονται από φτωχές χώρες και από εκμεταλλευόμενες κοινωνικές τάξεις, τους αφαιρείται το οποιαδήποτε δικαίωμα – ακόμα και αυτό της αίτησης ασύλου – και στοιβάζονται χωρίς λόγο για 12 και 18 μήνες σε αποθήκες ανθρώπων που φυλάσσονται από καθάρματα και βασανιστές. Φυσικά και εδώ το “ελληνικό δαιμόνιο” παίζει το ρόλο του: καθώς τα στρατόπεδα αυτά επιδοτούνται από την Ε.Ε., αρκετά λαμόγια βρίσκουν την ευκαιρία για μίζες. Και εδώ η εξουσία κάνει πολιτική για κέρδη πάνω σε φυλακισμένους και πτώματα. Αξίζει επίσης να θυμίσουμε πως στην Αμυγδαλέζα δεν στοιβάζονται μόνο μετανάστες αλλά και ντόπιοι φτωχοί, εξαρτημένοι και παρίες, που τους μάντρωσαν για να “φτιάξει” η εικόνα του κέντρου της  Αθήνας, ενώ η ελληνική δεξιά έχει κάνει και προτάσεις να φυλακιστούν στην Αμυγδαλέζα και όσοι ντόπιοι δεν μπορούν να πληρώνουν τα χρέη και τα δάνεια τους.

Το Σάββατο 10 Αυγούστου, όταν οι φύλακες απαίτησαν από τους έγκλειστους στην Αμυγδαλέζα να στριμωχτούν σε κοντέϊνερ με 50 βαθμούς κελσίου χωρίς εξαερισμό και στη συνέχεια ποδοπάτησαν το φαγητό των μεταναστών και φώναξαν “δεν μας νοιάζει αν θα πεθάνετε”, κάποιοι από τους έγκλειστους εξεγέρθηκαν. Δύο εβδομάδες πριν, ο πρόσφυγας Μοχαμάντ Χασάν από το Αφγανιστάν είχε πεθάνει στο κολαστήριο του κέντρου κράτησης μεταναστών της Κορίνθου, ακριβώς από την αδιαφορία των αστυνομικών και των γιατρών παρά τις εκκλήσεις για μήνες, του ίδιου και των συγκρατούμενων του, για σοβαρό πρόβλημα υγείας. Στην Αμυγδαλέζα, οι εξεγερμένοι έβαλαν φωτιά στα μπουντρούμια και κάποιοι από αυτούς βρήκαν δρόμο στην ελευθερία. Οι εξεγερμένοι και οι δραπέτες έδωσαν ένα ακόμα μάθημα πως κανένα συρματόπλεγμα όσο σύγχρονο και τεχνολογικά εξοπλισμένο και αν είναι, δεν μπορεί να ανακόψει την ανθρώπινη αγωνία για ελευθερία και δικαιοσύνη. Εμείς είμαστε με τους κολασμένους. Και δεν είμαστε μόνοι μας. Σε αυτές τις κοινωνίες δολοφόνων υπάρχουν και άνθρωποι. Χιλιάδες απλοί άνθρωποι που έχουν τη συνείδηση και το θάρρος της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς, όπως οι ψαράδες στη Σκάλα της Συκαμινιάς στη Λέσβο που ρισκάραν τη ζωή τους για να σώσουν τις οικογένειες των σύριων προσφύγων από τα σαπιοκάραβα, όπως και όσοι και όσες υπερασπίζονται την αυτονόητη ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης και τους αγώνες ντόπιων και μεταναστών στους χώρους της δουλειάς και στην καθημερινή ζωή.  Το μήνυμα της εξέγερσης στην Αμυγδαλέζα είναι το εξής: η βαρβαρότητα και ο νόμος του στρατοπέδου θα καταρρεύσει. Την επόμενη μέρα της εξέγερσης το ελληνικό κράτος μέσα από τα κόμματα και τους λακέδες του άρχισε να φλυαρεί προσπαθώντας να επιβάλει τη σύγχυση. Δεν υπάρχει όμως κανένας νόμος και κανένα δίκαιο στην Αμυγδαλέζα, μόνο το πρόσταγμα του ανθρωποφύλακα βασανιστή, και η σιωπή και οι ανοχές μιας κοινωνίας υποταγμένης στους δολοφόνους.

Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους της Αμυγδαλέζας – Καμία δίωξη στους συλληφθέντες της εξέγερσης.

 

Τα ξημερώματα της 5ης Αυγούστου το κράτος των αφεντικών αποφάσισε να χτυπήσει τις αγωνιστικές καταλήψεις και τους αυτό-οργανωμένους χώρους στην Πάτρα. Αυτή τη φορά, κινητοποιήθηκε το φασισταριό της ασφάλειας και της «αριστερής» τοπικής αυτοδιοίκησης της Πάτρας ενάντια σε τρεις διαφορετικούς χώρους των κινημάτων.

 

Το Παράρτημα του Παν/μίου της Πάτρας, όπου από τον αντιδικτατορικό αγώνα και την κατάληψη του το Νοέμβρη του 1973 μέχρι σήμερα, αποτελεί σημείο αναφοράς των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων της πόλης. Επίσης οι μπάτσοι εισέβαλαν στην κατάληψη Μαραγκοπούλειο και στο Στέκι του ΤΕΙ της Πάτρας. Οι τρεις χώροι λειτουργούσαν συλλογικά και αδιαμεσολάβητα για τη στέγαση, την πολιτική παρέμβαση, για σχολεία μεταναστών και την ελεύθερη πολιτιστική δημιουργία, ενώ στο κτίριο του Παραρτήματος λειτουργούσε και ραδιοφωνικός σταθμός. Για το Μαραγκοπούλειο η συλλογικότητα της Πάτρας «Νo Mans Land» επισημαίνει πως η γεωγραφική θέση της κατάληψης ήταν ανάχωμα στα σχέδια για κοινωνικό άνοιγμα των φασιστών στις φτωχές γειτονιές της πόλης. Παράλληλα με τις εκκενώσεις το χαφιεδότσουρμο συνέλαβε 5 συντρόφους και συντρόφισσες, μπάζωσε με τη βοήθεια του δήμου τους χώρους και άρχισε τις προσαγωγές στον κόσμο που έμαθε τα γεγονότα, και κατέβηκε στο δρόμο για αλληλεγγύη. Μετά την καταστολή, τα νέα μαθαίνονται σε όλο τον ελλαδικό χώρο και πληθαίνουν οι κινήσεις αλληλεγγύης στους συντρόφους και τις συντρόφισσες στην Πάτρα.
Είναι πασιφανές ότι η συγκεκριμένη επιχείρηση από κυβέρνηση, αφεντικά, δημαρχαίους και μπάτσους είναι άλλη μία επίθεση στους αυτο-οργανωμένους χώρους, αλλά και μία προσπάθεια να υπονομευτεί η κατάληψη ως μέσο των ταξικών και κοινωνικών αγώνων. Η Πάτρα έχει μεγάλη ιστορία στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες. Αξίζει όμως να ειπωθούν και δύο λόγια για τον αντίπαλο. Ποιά είναι τα καθάρματα της τοπικής αυτοδιοίκησης και της ασφάλειας της Πάτρας, ποιοι δηλαδή είναι αυτοί που χτυπάνε και γιατί τους αυτό-οργανωμένους χώρους.
Ας θυμίσουμε κάποια “στιγμιότυπα” από τα “κατορθώματα” της εξουσιαστικής πλέμπας της Πάτρας, όπως και των ρουφιάνων και των μπάτσων ενάντια στους οποίους αγωνίζονται τα εγχειρήματα που εκκενώθηκαν στις 5 Αυγούστου. Είναι γνωστό για τη δεκαετία του ’90, πως η δεξιά στην Πάτρα έχει τα χέρια της βαμμένα με το αίμα του αγωνιστή καθηγητή Τεμπονέρα. Οι νεοδημοκράτες δολοφόνοι του καθηγητή, σήμερα κυκλοφορούν ελεύθεροι, συχνά παρεάκι με μπάτσους και μέλη της τοπικής χρυσής αυγής. Το 2009, η προηγούμενη τοπική αυτοδιοίκηση, με την ασφάλεια της Πάτρας και την κάλυψη των ΜΜΕ κάτω από την πίεση μιας δράκας νοικοκυραίων όλων των αποχρώσεων προχώρησαν σε ένα πρωτοφανές έγκλημα, τον εμπρησμό του προσφυγικού καταυλισμού των οδών Ευρώτα και Ηρώων Πολυτεχνείου. Πρόκειται για ένα από τα πιο απεχθή εγκλήματα εναντίον προσφύγων στην Ευρώπη, το οποίο συγκαλύφθηκε πλήρως.
Τα ίδια κτήνη της ασφάλειας της Πάτρας, σε συνεργασία πάλι με την τοπική αυτοδιοίκηση και τη μαφία της πόλης, καλούν χρυσαυγίτες από την Αθήνα σε στημένα «φιλικά» επεισόδια στην Πειραϊκή Πατραϊκή το 2012. Χαρακτηριστικό είναι πως ανάμεσα στους χρυσαυγίτες αναγνωρίστηκαν ασφαλίτες από την Πάτρα. Στόχος της συγκεκριμένης προβοκάτσιας, ακόμα ένα προϊόν συνεργασίας της Ν.Δ. με τη Χρυσή Αυγή ήταν να διαφημιστούν οι φασίστες (με ή χωρίς στολή) των δύο κομμάτων.
Όσο για τον τωρινό δήμαρχο Δημαρά, που έχει την στήριξη της αριστεράς, ακολουθεί την ίδια τακτική με τον Καμίνη: καταστολή, αστυνομική διαχείριση, παρανομοποίηση, απάνθρωπες απελάσεις και βασανισμοί για τους πρόσφυγες, συλλήψεις και βασανισμοί για όσους και όσες αγωνίζονται. Ας το έχουν υπ’ όψιν τους, όσοι ελπίζουν στην ελληνική αριστερά. Τα τελευταία χρόνια η παραβίαση δικαιωμάτων των μεταναστών και των προσφύγων στην Πάτρα, όπως και η εκκένωση των χώρων των κινημάτων έγινε μέσα από τη συνεργασία του “αριστερού” Δημαρά με τον ταξίαρχο Κυριακόπουλο. Ας μην ξεχνάμε και τους πρόσφατους βασανισμούς αντιφασιστών από μπάτσους στην Πάτρα, στις 24 Ιούλη.
Μετά και την καταστολή των καταλήψεων στην Πάτρα, για τον Δημαρά, ισχύει ότι και για τον Καμίνη. Δεν είναι « δημοκράτες », ούτε « αριστεροί » είναι φασίστες καθημερινοί.
Η αλληλεγγύη μας στους αυτό-οργανωμένους χώρους της Πάτρας είναι αυτονόητη και θα είναι έμπρακτη. Θα θυμίσουμε μόνο κάποια πράγματα που έχουμε ξαναπεί για τους αυτό-οργανωμένους χώρους και τις καταλήψεις: « Παρά τις ανεπάρκειες και τα κολλήματά τους, η χρησιμότητα των καταλήψεων για το κίνημα είναι προφανής, όσο προφανής είναι και η επικινδυνότητα τους, αντικειμενική ή δυνητική, για τα σχέδια της εξουσίας… Συμμετέχουν λιγότερο ή περισσότερο ενεργά στους ταξικούς-κοινωνικούς αγώνες: εργατικούς, αντιθεσμικούς, τοπικών κινήσεων. Είναι χώροι όπου ο καθένας μπορεί να βρει άλλη πληροφόρηση από την στημένη-κατεστημένη, ιδέες, ερεθίσματα για σκέψη και δράση, θεωρητικές αναλύσεις για δράση αποτελεσματικότερη. Χώροι όπου μπορούν όλοι οι εκμεταλλευόμενοι να βρουν υλικοτεχνική υποδομή για να οργανώσουν τις αντιστάσεις τους: χώρους για συνελεύσεις, για εκδηλώσεις, τεχνογνωσία για στήσιμο και τύπωμα προκηρύξεων, αφισών κ.λπ. Με δύο λόγια, οι καταλήψεις στον επερχόμενο ξεσηκωμό μπορούν να λειτουργήσουν σαν επιταχυντές, καταλύτες και πυροδότες, σαν εφαλτήρια δράσης, σαν οργανωτικοί και πληροφορικοί κόμβοι δικτύου και σαν πολλαπλασιαστές ριζοσπαστικής γνώμης και κινηματικής ισχύος. Οι λίγοι που κερδίζουν ζεστό και πολύ χρήμα από μέτρα και μνημόνια, καθώς και τα πληρωμένα σκυλάκια και παπαγαλάκια τους, καλά κάνουν και γαυγίζουν εναντίων των καταλήψεων. Οι άλλοι, οι πολλοί, οι από κάτω, που βλέπουν να του ληστεύουν τον κόπο τους και τη ζωή τους, στις καταλήψεις έχουν σύμμαχο ».
Και βέβαια οι καταλήψεις δεν είναι κέντρα πρωτοπορίας αλλά απελευθερωμένοι χώροι από το εμπόρευμα και χώροι αγώνα. Αποτελούν οργανικό κομμάτι όλων των κινημάτων ενάντια στην εκμετάλλευση και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η μεγάλη ιστορία των καταλήψεων είναι αναπόσπαστο μέρος των νεότερων εγχειρημάτων όλων εκείνων των ανθρώπων που επέλεξαν μέσα από μια αντί-γραφειοκρατική πολιτική κοινωνικοποίηση να οικοδομήσουν διαφορετικά παραδείγματα αντίστασης, αυτό-οργάνωσης και κοινωνικής ή/και επαναστατικής χειραφέτησης.
Επιθυμία μας είναι ο κόσμος που οραματίζεται την αταξική κοινωνία, την ελευθερία την ισότητα και τη δικαιοσύνη, να αρχίσει να παίρνει στα χέρια του σημαντικές διαδικασίες παραγωγής και διανομής των αγαθών, όπως και να δημιουργεί συνεχώς τα δικά του συλλογικά μέσα. Τα πολλά άδεια κτήρια που υπάρχουν γύρω μας να στεγάσουν τώρα όλα τα όνειρα των καταπιεσμένων. Επανάσταση σημαίνει και να καταλάβουμε (με τη διπλή έννοια του όρου) αυτά που μας ανήκουν ως εργάτριες και εργάτες. Και η δικαιοσύνη θα έρθει όταν τα μέσα, η διακίνηση και το νόημα της παραγωγής και της εργασίας θα είναι κοινά και δεν θα ανήκουν στους εκμεταλλευτές , τους εθνικιστές, τους σταλινικούς, τους γραφειοκράτες και τους πολεμοκάπηλους.

Οι Καταλήψεις δε θα χρειάζονται μόνο όταν ελευθερωθεί η κοινωνία

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και στους αυτοοργανωμένους χώρους

Καμία δίωξη στους/στις συλληφθέντες συντρόφους και συντρόφισσες στην Πάτρα.