Πριν λίγες μέρες η ελληνική βουλή διόρισε ως πρωθυπουργό ένα τραπεζικό αχυράνθρωπο. Σύμφωνα με τα ίδια τα ντόπια και τα ξένα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά (που είναι και μαρτυριάρηδες), ο Παπαδήμος συνεργάστηκε μαζί τους, ως μέλος της ιεραρχίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για την παραποίηση των δημοσιονομικών στοιχείων που συνέβαλαν στο να μπει η ελλαδάρα στην ευρωζώνη. Τα καθάρματα που υποτιμούν την ανθρώπινη ζωή και την εργασία, τα μικρά και τα μεγάλα αφεντικά, έστησαν ή συναίνεσαν σε μια κοινοβουλευτική κωμωδία όπου το πολιτικό τους προσωπικό συσπειρώθηκε με μια συγκυβέρνηση ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ν.Δ. και ΛΑ.ΟΣ, και ένα έμπιστό τους λαμόγιο, στο ρόλο του σκιάχτρου.
Η όλη φάση με το παπαδημοψήφισμα, που οδήγησε στη συγκυβέρνηση, καθόλου δε θα έπρεπε να μας αιφνιδιάσει. Ο πρώην πρωθυπουργός είχε ανακοινώσει μήνες τώρα ότι θα κατέφευγε σε δημοψήφισμα. Μάλιστα, μετά από αυτήν την ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος, ο «κόσμος», ο «λαός», το «κίνημα» λένε κάποιοι πως μούδιασε… Τώρα τα κόμματα και τα ΜΜΕ διακρίνουν στο μούδιασμα των ανθρώπων που ονομάζουν «λαό», και το μούδιασμα της ανακούφισης. Με άλλα λόγια τα αφεντικά διακρίνουν σε πολλούς ανθρώπους το μούδιασμα του πρεζάκια που πήρε τη δόση του. Την έκτη δόση του, με αντάλλαγμα μια ανάσα από τη βιολογική και ηθική του εξαθλίωση. Μια ανάσα που θα τον κρατήσει μέχρι την 7η δόση, την 8η δόση, τον καθημερινό θάνατο που επιφυλάσσει ο καπιταλισμός σε όσους ανέχονται ή βολεύονται από τους εκβιασμούς του…
Όσο για την έως τώρα έκβαση των πρόσφατων αντιστάσεων…Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα και της λογικής του να επενδύει κανείς όλη του την αντίσταση, το λόγο και την οργάνωσή του μόνο στην πολιτική βιτρίνα του συστήματος. Δηλαδή, να στοχεύει στην ανακατανομή της πολιτικής διαμεσολάβησης ανάμεσα στις δεξιές και αριστερές εθνικιστικές μαριονέτες της βουλής. Εμείς παλεύουμε ενάντια στο κεφάλαιο και για το τέλος της σχέσης αφεντικού – εργάτη και όχι για να αλλάξουν οι κυβερνήσεις ή για να γίνουν τα πράγματα όπως πριν…
Διαφορετικά κινδυνεύουμε να γίνουμε κομπάρσοι σε νταλαβέρια, πολιτικούς μετασχηματισμούς και θεάματα που κανονίζονται από το κράτος και τους ιδεολογικούς του μηχανισμούς.
Και εδώ να θυμίσουμε ότι οι ιεραρχίες/ ηγεσίες / μικρές – μεγάλες αρχηγάρες του ΚΚΕ και του ΣΥΝ είναι κράτος, είναι πολιτικό σύστημα, είναι αφεντικά που θα υπερασπίσουν τα υλικά τους συμφέροντα και την ενίσχυση της θέσης τους στα κέντρα λήψης αποφάσεων, ακόμα και ενάντια και στις ανάγκες της βάσης τους. Η ηγεσία της κοινοβουλευτικής αριστεράς θα συνεχίσει να υπερασπίζεται τα αφεντικά ενάντια στους εργάτες. Όποιος μας θεωρεί υπερβολικούς ας αναρωτηθεί π.χ. για το ποιοι εργολάβοι κκεδες κάνουν κουμάντο στα σωματεία των οικοδόμων και τα έχουν ξεφτιλίσει τόσα χρόνια, για το ρόλο της διαμεσολάβησης των αριστερών εργατοπατέρων ή για το ρόλο που έπαιξε ο εθνικιστικός λόγος της αριστεράς στην άνοδο της άκρας δεξιάς.
Και κυρίως, με απλά μαθηματικά, αν το υποκείμενο είναι ο «ελληνικός λαός», δεν είναι δυνατόν να ανατιμηθεί η εργασία στην επίθεση που δέχεται εφόσον οι ντόπιοι εργάτες αδιαφορούν για τα ταξικά τους αδέλφια, τα συμφέροντα των οποίων είναι κοινά.
Μιλάμε για την ταξική ενότητα ανάμεσα στις ελληνίδες και τους έλληνες εργαζόμενους με τους μετανάστες και τις μετανάστριες. Αν δεν αποκτήσει η εργατική δύναμη εργατική συνείδηση και δεν αγωνιστεί με δεσμούς αλληλεγγύης είναι χαμένη. Δεν μπορεί να ανατιμηθεί η εργασία των ντόπιων όταν ένα τεράστιο κομμάτι της πολυεθνικής εργατικής τάξης παραμένει χωρίς κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα – όταν ζει απαγορευμένο σε ένα απάνθρωπο απαρτχάϊντ. Οι πολυεθνικοί εργάτες ή θα σωθούν μαζί ή θα βουλιάξουν με το να τρώγονται κανιβαλικά μεταξύ τους.. Και αυτή η διαπίστωση αφορά το αναγκαίο βήμα της αλληλεγγύης και της υπεράσπισης της μεταναστευτικής εργασίας σε παγκόσμια κλίμακα…Αν θέλουν οι «λαοί» να ξαναποκτήσουν την αξιοπρέπειά τους θα πρέπει να γίνουν οργανωμένη αυτόνομη τάξη, έξω από τα κομματικά και τα κρατικά μαντριά. Για την τωρινή κατάντια φταίει η ανοχή μας στα μεγάλα και μικρά αφεντικά που κατήργησαν την ασφάλιση και μας έχουν παγωμένους τους μισθούς 15 χρόνια. Και τώρα ρίχνουν μισθούς και δικαιώματα στα Τάρταρα. Για να νικήσουμε τα αφεντικά, μας χρειάζεται η ενότητα, η ταξική αλληλεγγύη, ο αγώνας για την κατάκτηση της φιλίας ανάμεσα μας. Αλλιώς ο ρατσισμός θα ρίξει και άλλο τα μεροκάματα, και ο εθνικισμός θα φέρει φασισμό και νέους πολέμους…
17 Νοέμβρη: Εξέγερση για πάντα
Για πρώτη φορά η επέτειος της εξέγερσης του πολυτεχνείου, συνοδεύεται με την επίσημη συνεργασία του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Ν.Δ. με την άκρα δεξιά. Είναι το λογικό επόμενο του εθνικιστικού και ρατσιστικού δηλητηρίου που στάζουν οι δυο κυρίαρχοι κομματικοί μηχανισμοί, όπως και της ηγεμονίας των φασιστών, των χουντικών, των βασιλικών και των χιτλερικών στα σώματα ασφαλείας, στις μυστικές υπηρεσίες, στα μεγάλα ΜΜΕ, στα σαλόνια της ντόπιας αστικής τάξης αλλά και στα μυαλά όσων αναζητούν μια ταυτότητα για το μίσος τους ενάντια στους ανθρώπους.
Στις 17 Νοέμβρη είμαστε στο δρόμο. Για την υπεράσπιση της ιστορικής και ταξικής μνήμης όλων των αγώνων που καπηλεύτηκαν τα αφεντικά, για τους αγώνες που δεν δικαιώθηκαν ακόμα. Γιατί δε μουδιάσαμε, ούτε ανακουφιστήκαμε με την είσοδο ενός τραπεζικού στην πρωθυπουργική καρέκλα, την ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι καταγγέλλουν και πολεμούν την παντοδυναμία του κεφαλαίου και των τραπεζών του σε όλο τον κόσμο. Γιατί δεν θα ξεχάσουμε τις γυναίκες και τους άνδρες στις γειτονιές μας που έχασαν τη ζωή τους, όπως και τους ανθρώπους που βασανίστηκαν από τα καθάρματα του εθνικισμού (ή αλλιώς χούντα) χωρίς ποτέ να γίνουν διάσημοι, χωρίς να εξαργυρώσουν την αντίσταση τους ή να προδώσουν τους αγώνες που συμμετείχαν. Γιατί δε θεωρούμε τυχαία και αθώα την επιστράτευση των σταλινικών και της κομματικής μαφίας στην εμπροσθοφυλακή της αστυνομίας που οδήγησε σε θύματα εντός κι εκτός του κόμματος στην απεργία της 19ης και 20ης Οκτώβρη. Γιατί όπως και το ’73, και το ’77, και το ‘08 οι ηγεσίες των αριστερών εθνικιστικών κομμάτων θα μιλήσουν για «προβοκάτορες» και δε θα διστάσουν να θυσιάσουν και τη βάση τους για να μην κλονιστεί το σύστημα εκμετάλλευσης που υπηρετούν.
Η συνεργασία χωρίς καν εκλογές ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ν.Δ. και ΛΑ.ΟΣ. με τα αριστερά κόμματα να σφυρίζουν γκρινιάζοντας συναινετικά και μετρώντας τα κουκιά τους, είναι εικόνα από το μέλλον. Η κοινοβουλευτική «δημοκρατία» της εκμετάλλευσης και της απαξίωσης της ζωής ξεσκίζεται από τους ίδιους τους «υπέρμαχους της δημοκρατίας». Η είσοδος δηλωμένων χουντικών στην κυβέρνηση (Καρατζαφέρης, Βορίδης, Γεωργιάδης, Γεωργίου), όπως και η είσοδος των χιτλερικών (Μιχαλολιάκος) στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας δεν είναι εξαίρεση αλλά κανόνας. Πριν γίνουν ορατοί οι φασίστες στα κέντρα λήψης αποφάσεων, ο φασισμός και ο ρατσισμός υπήρχε χωρίς προσχήματα. Υπήρχε στο λόγο και στις πρακτικές της υποτίμησης της εργασίας από το ντόπιο κεφάλαιο και τους κοινωνικο-πολιτικούς σχηματισμούς των μεγάλων μπουρδέλων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ.
Η ανοχή φασιστικών απόψεων και πρακτικών υπήρχε και υπάρχει μέσα στην κοινωνία. Ατομισμός, κατανάλωση, αθλητικά πανηγύρια, ρατσισμός, πατριαρχία, απαξίωση της εργατικής ταυτότητας και της έννοιας της εργατικής τάξης, απαξίωση των εργατικών δικαιωμάτων και της ζωής των εργατών (και ιδίως των μεταναστών εργατών), μηδενική αντίσταση στη συμμετοχή του ελληνικού στρατού στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, καβαντζώματα μέσα από ανήθικους συμβιβασμούς και νταλαβέρια, σεξισμός και εμπορευματοποίηση – πραγμοποίηση – εργαλειοποίηση της φιλίας και του έρωτα, μεγαλομανία με περιτύλιγμα την παραμύθα εθνικής ανωτερότητας: Αυτές είναι κάποιες από τις κυρίαρχες αντικοινωνικές εκφράσεις του φασισμού που υποδηλώνουν το ρόλο του στην υπονόμευση της ζωής μας.
Απέναντι στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση προτάσσουμε επίμονους κοινούς αγώνες, αντι-ιεραρχικούς, αδιαμεσολάβητους και οργανωμένους από τη βάση όλων των καταπιεσμένων. Απέναντι στην οργανωμένη επίθεση των κομματικών, ιδεολογικών, τραπεζικών και επιχειρηματικών επιτελείων που δουλεύουν πυρετωδώς για να μας διαλύσουν, οφείλουμε να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας γνωρίζοντας ότι τα πράγματα δε θα αλλάξουν σύντομα προς το καλύτερο. Οι αγώνες και οι αξίες που αναδύονται καθημερινά από τις συναντήσεις μας, τις συνελεύσεις, τις πορείες και τις συγκρούσεις ας γίνει προάγγελος κοινών αυτόνομων και ενωτικών ταξικών αγώνων ικανών να χτίσουν σταθερές δομές και σχέσεις ανταγωνιστικές απέναντι στο σύγχρονο ζόφο.
Κατάληψη Rosa Nera