Μήνας: Ιούνιος 2011

Όσοι και όσες αγανακτούν σήμερα με το πολιτικό σύστημα
αν δεν εξοργίζονται
με το οικονομικό σύστημα της ακόρεστης κερδοφορίας και αναπαραγωγής του τίποτα
αν δεν οργανώνονται
ενάντια στην εκμετάλλευση
και την καταστροφή του ανθρώπου και της φύσης από τα μεγάλα και τα μικρά αφεντικά
-που πάντα θα εκβιάζουν με κάποια κατάσταση, και έκτακτη, και εθνικής ανάγκης, και κρίσης
τότε όσοι και όσες αγανακτούν σήμερα,
απλά ψάχνουν για καινούργιους νταβατζήδες

Οι πελατείες των κομμάτων – ανάμεσα σε αυτούς που αγανακτούν σήμερα ενάντια στα εκλεγμένα ανδρείκελα του πολιτικού προσωπικού – γνωρίζουν καλά πως αποτελούν και πελατείες των ντόπιων οικονομικών μαφιών που κάνουν πραγματικά κουμάντο στη «χώρα», ανεξάρτητα από το ποια είναι η σύνθεση της βουλής. Πριν λίγα χρόνια στην Ελλάδα, μια από τις 30 πιο ισχυρές και επεκτατικές οικονομίες, η παγκόσμια «κρίση», το πλιάτσικο των ζωών των καταπιεσμένων, οι «θυσίες» και η βαρβαρότητα είχαν άλλα ονόματα.
Να τα θυμίσουμε: «ανάπτυξη», «πρόοδος», «εκσυγχρονισμός».
Ήταν η «ανάπτυξη» του τζόγου του λαϊκού καπιταλισμού, η ανάπτυξη των μικρών και των μεγάλων αφεντικών που εκμεταλλεύτηκαν την υποτιμημένη και χωρίς δικαιώματα εργασία, που πανηγύρισαν με το πλιάτσικο της βαμμένης με εργατικό αίμα ολυμπιάδας, που ένιωσαν ασφάλεια και ανωτερότητα όταν ο ελληνικός στρατός έγινε στρατός κατοχής στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στα Βαλκάνια.
Ο ελληνικός καπιταλισμός – με τους δυτικούς και ανατολικούς συμμάχους του – όταν χρειάστηκε βύθισε στην ανεργία πόλεις ολόκληρες στην Ελλάδα, ώστε τα ντόπια αφεντικά και οι ελληνικότατες τράπεζες τους να εκμεταλλευτούν με το πιο χυδαίο τρόπο την εργατική δύναμη από τη Βουλγαρία μέχρι το Καζακστάν. Αλλού πάλι, με τη συναίνεση της ντόπιας πελατείας του, ανέπτυξε την αντικοινωνικότητα και τη λαιμαργία του υποτιμώντας τη ανθρώπινη ζωή και την εργασία, μέσα από συνεχείς επιθέσεις στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες της επισφάλειας και της ελαστικότητας, στη νεολαία, στις γυναίκες, στους άνεργους. Και πολύ πιο βάρβαρα και μαζικά, στους μετανάστες εργάτες και στις μετανάστριες εργάτριες – τα πιο αδύναμα, με ευθύνη και των ντόπιων εργατών, ταξικά μας αδέρφια.
Οι θεσμοθετημένες αποφάσεις για την υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής και της εργασίας, πριν επικυρωθούν στα εθνικά και υπερεθνικά κοινοβούλια, στα κότερα, στα γραφεία ή στα μπουρδέλα των εφοπλιστών και στις συνεδριάσεις του ΣΕΒ, «επισφραγίζονται» αλλού: στην έκπτωση της κοινωνικής και της ταξικής μας συνείδησης. Στις ήττες της τάξης των εργαζομένων στους χώρους της δουλειάς, στην αποδοχή της καταναλωτικής και εθνικιστικής νάρκωσης και στην απώθηση – αποσιώπηση των εγκλημάτων στα οποία συναίνεσε ο εθνικός κορμός εντός και εκτός των συνόρων, και κατά μήκος τους.
Όσοι και όσες μιλάνε σήμερα για άμεση – οριζόντια δημοκρατία σε μια οικονομική πυραμίδα που τίποτα δε λειτουργεί οριζόντια, θα πρέπει να εννοούν πως ουσιαστική δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει, εκτός αν ο τρόπος που παράγονται τα κοινωνικά αγαθά γίνει δημοκρατικός. Και δε θα γίνει δημοκρατικός αν η παραγωγή των αληθινών αγαθών δε βασίζεται σε εργατικά συμβούλια με πολιτική έγνοια τις συλλογικές υλικές ανάγκες και τα κοινωνικά νοήματα της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της ελευθερίας. Με οριζόντιες δομές αλληλεγγύης ανάμεσα στους παραγωγούς, που θα έχουν τον πρώτο λόγο οι ίδιοι στις παραγωγικές σχέσεις – στο τι παράγεται, στο πως και το γιατί. Δεν υπάρχει ίχνος, λοιπόν, δημοκρατίας εκεί που υπάρχει ειρήνη ανάμεσα στα αφεντικά και τους εκμεταλλευόμενους.
Όσοι μιλάνε,, λοιπόν, για άμεση δημοκρατία θα πρέπει να προσανατολίζονται σε κοινωνίες που δε θα είναι χωρισμένες σε τάξεις, σε ένα κόσμο χωρίς έθνη – κράτη, και εκμεταλλευτές – εκμεταλλευόμενους. Αλλιώς, πρόκειται για απατεώνες που απλά ψάχνουν νέους τρόπους να αναδιαρθρώσουν τα συμφέροντα και τα προνόμια τους σε βάρος των καταπιεσμένων.
Η απάντηση στους εκβιασμούς των ελλήνων καπιταλιστών και των ξένων συμμάχων τους για «έξοδο από την κρίση» είναι ιδιαίτερα απλή για τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους: καμία υποχώρηση στα αφεντικά (μεγάλα ή μικρά, ξένα ή εθνικιστικά, αριστερά ή δεξιά) όταν θέλουν να υποτιμήσουν και άλλο όσα κατέκτησε με αίμα η εργατική τάξη. Και παράλληλα με την αντίσταση, στην επίθεση: οργανωμένοι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες για ανατίμηση της ζωής μας, της εργασίας μας και της συλλογικής δημιουργικής μας δύναμης. Μια ανατίμηση που πρέπει να μεριμνά ιδίως για τα πιο αδύναμα αδέρφια μας, που εργάζονται και ζουν χωρίς τα στοιχειώδη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Αυτοί οι αγώνες είναι το μόνο μας χρέος.
Η απλή αυτή απάντηση συνεπάγεται μια συνεπή και δύσκολη πολιτική δουλειά, όπως και την αλλαγή του τρόπου που βλέπουμε κάθε κοινωνική σχέση. Μακριά από τα αδιέξοδα των ειδικών του κράτους, η έξοδος από την ηθική και κοινωνική μας κρίση είναι η συλλογική συνδιαμόρφωση οριζόντιων κοινοτήτων παραγωγής αγώνων, νοημάτων, αγαθών και αντιστάσεων. Ας αναδυθούν – επίπονα και μακροχρόνια, όπως πάντα – μέσα από τις σημερινές αντιστάσεις στη βαρβαρότητα, ταξικά και κοινωνικά συνειδητοποιημένοι άνθρωποι, ελεύθεροι και ικανοί να υπερασπιστούν τις αξίες της φιλίας και της δικαιοσύνης ενάντια στις καπιταλιστικές και εθνικιστικές μαλακίες.
Και ας υπερασπιστούμε με χιλιάδες εκρήξεις επικοινωνίας, στους χώρους εργασίας και στις συνελεύσεις μας σε πλατείες, στα σωματεία, στην ύπαιθρο, στα σχολειά, στις καταλήψεις ή τα αμφιθέατρα την αξιοπρέπεια μας. Όχι μέσα από τη μεγαλομανία και την καταθλιπτική έπαρση του πατριωτισμού (εθνικού ή ιδεολογικού), αλλά μέσα από την αδιαμεσολάβητη και αυτοκριτική συνεργασία ανάμεσα στους πραγματικούς ανταγωνιστές του καπιταλισμού, και με κατεύθυνση τη συνεχή ταξική πάλη ενάντια στα αφεντικά, το φασισμό και τους πολεμοκάπηλους όλων των εθνικών κρατών.

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
Αλληλεγγύη και οριζόντια ταξική αυτο/οργάνωση στην παραγωγή των κοινωνικών αγαθών
και στην ανάδυση των αντιστάσεων. Ούτε μισό βήμα πίσω στις κοινωνικές κατακτήσεις, αντεπίθεση για να πάρουμε πίσω την ταξική μας αξιοπρέπεια. Ο εθνικισμός ρίχνει τα μεροκάματα, η ενότητα της τάξης των εργαζομένων είναι ο τρόμος των αφεντικών. Τα μνημόνια και οι κυβερνήσεις θα φύγουν μόνο αν έχουμε συνεχώς στο νου μας πως θα καταστρέψουμε τον καπιταλισμό. Πριν αυτός καταστρέψει τα πάντα.

ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Κατάληψη Μαύρο Ρόδο / Rosa Nera